Tüm Renkler Avrupa At Tezgahları, Durak Önü Setleri At Çiftlik Ekipmanı

Portekiz göçünün zirvesinde 1910-1913 arasındaki dönemde, nüfuslarıyla orantılı olarak, Azorilerin üç katı Kıta Portekizcesi olarak göç etti. Amerika'ya ilk göç, Azorelilerin balina avcılığına tutulmasıyla gelişti. Diğer denizciler gibi, Kaliforniya altın tarlalarındaki fırsatlar için gemiye atladılar. Kaliforniya'ya yerleştikçe Portekizliler çoğunlukla çiftçiler haline geldi ve 1860'larda, 1870'lerde ve 1880'lerde Orta Kıyıda yoğunlaştı.

Azoren Portekizli işletme tecrübesi, genel süt endüstrisindeki gelişme dönemlerini temsil ediyordu. İkincil kaynakların çoğu, 1850'li ve 1860'lı yıllar arasında işletilen küçük Güney Marin süt çiftliklerinin 10 veya 15 inekle sınırlı olabileceğini, elle sağıldığı ve toprak sahibi ile, özellikle Samuel Throckmorton ile gevşek düzenleme altındaki kiracı çiftçiler tarafından yönetildiğini göstermektedir. Süt ürünleri, sebzeler, tahıllar, istiridyeler, odun, tuğlalar ve samanlarla birlikte düz dipli yelkenli gemiler tarafından Tomales ve Bolinas gibi kıyı kentlerinden San Francisco'ya taşınır ve Richardson Körfezi'ne iniş ve yelkenli tekneler. Arazi süt ürünleri ile 1870 yılında inşa edilmiş bir Sausalito-Bolinas yolu ile seyahat edildi ve 1884'den itibaren Kuzey Pasifik Kıyısı Demiryolu ile bu çiftliklere hizmet etmeyi bıraktı. 1880'lerde, sürülerin ortalama 100 süt ineği vardı. İlçedeki bazı çiftçiler, süt sürülerini genişletmek ve çiftlik bina kompleksini genişletmemek için diğer arazileri kiraladı veya satın aldı. Binalar, özellikle konutlar, nadiren statü ifadesi olarak inşa edildi.

Güney Marin Süt çiftçileri, 1889'da San Francisco'da pazara 3,170,000 galon süt gönderdi. 1880'lerde ve 1890'larda sıhhi standartların iyileştirilmesi kampanyası, küçük süt işletmecisine daha fazla zorluk getirdi. 1880'lerde ve 1890'larda kamu görevlileri süt ürünlerinin güvenliği konusunda endişe duydu. Endişeleri süt ürünlerinin tüberküloz, difteri, kızıl ve tifo gibi hastalıkları bulaşma potansiyeli üzerindeydi. Endişe, kasabaların, kirli suların, kirli ahırların ve sağlıksız süt sağım ekipmanlarının yakınında bulunan fabrikaların yeri üzerinde duruldu. Dairies, daha kolay temizlik için ahşap yapıları beton döşemeyle yeniden inşa etmeye başladı. Sağım ahırlarının kullanımı, bir ineğin mercana bağlanması ve açık havada sağımın yerini aldı. Sonunda sağım makinesi el sağımının yerini aldı.

Artan süt üretimi, çiftlik sahiplerinin daha ılıman iklimlerde gelişen ve şimdi sulama teknolojisiyle zenginleştirilmiş geniş miktarda yonca ekimine dayanmasını gerektiriyordu. Bu, odağın, arazilerin daha büyük olduğu Kaliforniya'nın Merkez Vadisi'ne kaymasına başladı ve böylece mekanik tesislere yapılan yatırım daha iyi bir getiri sağladı. Aşırı otlatma, borç ve 1929 borsa kazasında daha fazla zorluk yarattı. Bu dönemde güney Marin süt işletmeleri aynı aileler tarafından işletilmeye devam edildi veya diğer Azorea Portekizlilerine satıldı. Göreceli olarak küçük işletme ölçekleri, kuşkusuz, kapsamlı modernizasyonu uygulama yeteneklerini sınırladı. Yine de, bu zorluklara rağmen, mütevazı başlangıçlarına dayanmalarını sağlayan azim ve kendine yeterlilik bu dönemde onları sürdürdü. Güney Marin, banliyö gelişiminin batısındaki körfez kıyıları boyunca genel olarak 1950'li ve 1960'lı yıllarda mandıralar olarak faaliyet göstermeye devam etti.

Ürün detayları: